Van kinds af aan had ik hoofdpijn. Mensen vroegen vaak of ik boos was, omdat ik zo met mijn ogen kneep. Na twee behandelingen namen de klachten zo toe dat ik vaak moest gaan liggen en veel slapen. Ik vroeg of dit wel goed was. Nicole vroeg of het toch de moeite waard kon zijn er aan toe te geven. Het heeft een aantal weken geduurd voor ik er echt in geloofde. Tegenwoordig slik ik misschien eens in de zes weken een paracetamol. Voorheen nam ik er zes per dag! Dit is inmiddels al jaren zo.
Ik had vaak nekklachten, soms met uitstraling naar mijn arm. Lang geleden ben ik geopereerd aan mijn buik en daar zat het allemaal strak. Ik stond scheef. De behandeling was aan mijn buik en mijn wervelkolom. In het begin werd de nek helemaal niet behandeld, maar mijn hoofd kon ik wel beter omdraaien. Het maakt me niet uit hoe het kan, het helpt in ieder geval.
Acht keer was ik geopereerd aan pezen: tenniselleboog, schouder, noem maar op. Nu protesteerde mijn lichaam weer, maar ik luisterde niet. Het was best confronterend toen ik inzag dat ik zo over mijn grenzen ging. Ik vind het nog lastig, maar zeg nu vaker nee. Het scheelt. Ik voel me eigenlijk ook steeds minder schuldig.
Mijn dochter had hyperventilatie. Ik wist niet dat er zoveel spanning in haar lijf zat. De eerste behandelingen trilde ze continu. Ze was zo gesloten, maar begon steeds meer te vertellen over wat haar dwars zat en wat ze nodig had. Het gaat weer goed met haar. Ik kan haar ook veel beter helpen nu.